چکیده :کاش کسانی این روز را به نفع خود مصادره نمی کردند و اجازه می دادند ملت از همه رنگ، در سالروز شادمانی بزرگ خود دوباره در کنار هم باشند و همان شعارها را تکرار کنند. استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی. نه یک کلمه کم ونه یک کلمه بیش. کاش به گونه ای رفتار می شد که ما جوانان آن روزگار که سهمی در آن پیروزی بزرگ داشتیم می توانستیم سرمان را بالا بگیریم و پاسخگوی نسلی باشیم که روزگار خود را می بیند و از ما سوال میکند شما برای چه انقلاب کردید؟ چه می خواستید؟ آیا این همان است که شما می...
علی شکوری راد، امروز ۲۲ بهمن و در سالروز پیروزی انقلاب اسلامی در نامه ای به همکار پزشک خود، محمدرضا ظفرقندی به مرور آرمان هایی که برای آن انقلاب کردند، پرداخته است. او دردمندانه می گوید که در حراست از آرمان های آن انقلاب اهمال کرده اند تا انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد.
به گزارش کلمه، او نمونه این انحراف را در رد صلاحیت دکتر ظفرقندی در انتخابات اخیر نظام پزشکی می داند. او سوابق انقلابی و مردمی و دینی این همکار خود که از پزشکان حاذق، اساتید برجسته و مدیران خوش سایقه حوزه پزشکی است را یادآوری می کند و آنگاه رد صلاحیت او به دست بی ریشه هایی که بهانه شان امضای نامه جمعی از پزشکان به همکار و هم صنفشان، دکتر بشار اسد است که در آن آورده بودند، تو قسم خورده ای که جان انسان ها را نجات دهی، چرا آدمکشی؟ این نامه مصداق اقدام علیه سیاست های کلی نظام معرفی شد تا سازمان نظام پزشکی را از حضور پزشکانی با سوابق ارزنده ظفرقندی و مصطفی معین و دیگر همفکرانشان، محروم کنند.
متن کامل یادداشت شکوری راد را که در وب سایت شخصی وی منتشر شده در ادامه بخوانید:
ساعت شش صبح یکشنبه ۲۲ بهمن سال ۹۱ است و من تازه از نماز صبح و خواندن دعای عهد فارغ شده ام. خوانده ام: اللهم اکشف هذه الغمّه عن هذه الامّه بحضوره و عجل لنا ظهوره انّهم یرونه بعیداً و نراه قریباً
این روز یادآور خاطره شیرین یک پیروزی بزرگ است و از یاد نمی رود. آن روز، روز مردم بود. یوم الناس. مردم همه یک دل و یک جهت آن پیروزی بزرگ را بدست آوردند و به نام خود ثبت کردند. خدا از آنها خشنود شد و با ر دیگر به خود تبریک گفت. فتبارک الله احسن الخالقین. یوم الناس “یوم الله” شد.
هرچه در این ۳۴ سال اتفاق افتاده باشد از بزرگی و شیرینی آن روز و آن خاطره بزرگ نمی کاهد. دوباره حال و هوای آن روزها در من زنده شده است. تا ۲۲ بهمن سال ۸۸، این حال و هوا را با حضور در راه پیمایی های بزرگی که برپا می شد و در کنار مردمی که همه از یک رنگ بودند تجدید می کردیم اما در آن روز نیروهای امنیتی و سازمان سرکوب خاطره تلخی را برای ملت رقم زدند و امنیت بخشی از مردم را از آنان گرفتند. آقای کروبی را کتک زدند. موسوی را به خانه برگرداندند. عمامه از سر خاتمی انداختند و محمد رضا خاتمی را بازداشت کردند. من نیز که به اتفاق خانواده به راهپیمایی پیوسته بودم احساس امنیت نمی کردم و ناگزیر زودتر به خانه برگشتم. از آن سال به بعد شرکت در راهپیمایی معنای خود را از دست داده است. اما راستش را بگویم در این روز دلم بیقراری می کند. چیزی گم شده است.
کاش کسانی این روز را به نفع خود مصادره نمی کردند و اجازه می دادند ملت از همه رنگ، در سالروز شادمانی بزرگ خود دوباره در کنار هم باشند و همان شعارها را تکرار کنند. استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی. نه یک کلمه کم ونه یک کلمه بیش. کاش به گونه ای رفتار می شد که ما جوانان آن روزگار که سهمی در آن پیروزی بزرگ داشتیم می توانستیم سرمان را بالا بگیریم و پاسخگوی نسلی باشیم که روزگار خود را می بیند و از ما سوال می کند شما برای چه انقلاب کردید؟ چه می خواستید؟ آیا این همان است که شما می خواستید؟
نه ما این را نمی خواستیم! انقلاب این نبود. نا اهلان و نامحرمان انقلاب مارا ربوده اند. مصباح یزدی کجای انقلاب بود که امروز برای آنها که امام امام می کنند خط و نشان می کشد؟ شریعتمداری که بود که امروز خود را شاخص ولایتمداری می داند؟ احمدی نژاد چکاره بود؟ لاریجانی ها کجا بودند؟ سید احمد خاتمی کی انقلابی شد؟ نه عزیزکم! نه جوانکم! انقلاب خوب بود. انقلاب درست بود. در حفظ ارزش های آن کوتاهی کردیم. الآن هم تاوانش را می دهیم. تو دیگر بر زخم دل ما نمک مپاش.
باری امروز قلم به دست گرفته ام تا درد تازه ای را که چند روزی است قلبم را می فشارد بیان کنم. آتش درونم شعله کشید. البته درد همان درد است و آتش همان آتش.
تابستان سال ۵۷ وقتی کارنامه کنکورم را گرفتم یک راست به پیش پدرم که مدیر دبیرستان تازه تاسیس مفید بود رفتم. به پدرم گفتم با این رتبه در رشته پزشکی دانشگاه تهران پذیرفته می شوم. پدرم پس از ابراز شادمانی گفت خوب است ظفرقندی هم آنجاست. او را نمی شناختم اما پدرم می شناخت. او از اولین سری معلمان دبیرستان مفید و تا سالهای بعد یعنی تا زمانی که اشتغال به حرفه پزشکی و استادی دانشگاه او را بازبدارد در آن دبیرستان تدریس و یا بهتر بگویم به تربیت شاگردانی متدین و انقلابی مشغول بود که هرکدام اکنون در جایی در حال خدمت به کشور و مردمند. دبیرستان مفید مدرسه ای مذهبی با رویکردی انقلابی بود و این وجه تمایز آن با مدارس مذهبی دیگری بود که از سالها قبل فعالیت داشتند.
آقا رضا ورودی سال ۵۵ بود و هنگام ورود من به دانشگاه دورۀ علوم پایه را گذرانده و وارد دورۀ بالینی گردیده و بیشتر اوقات در بیمارستان بود. در مدت کوتاه تا ۱۳ آبان آن سال که کشتار دانش آموزان توسط رژیم شاه منجر به تعطیلی دانشگاه ها گردید اورا ندیدم و از نزدیک آشنا نشدم
پس از پیروزی انقلاب و بازگشایی دانشگاه ها، برنامه های کوهنوردی دانشجویان دوباره برقرار شد و من هم در یکی از برنامه ها که مقصد آن قله توچال بود ثبت نام کردم. در آن برنامه، جلودار آقا رضا بود. من هم که کفش مناسبی نداشتم عقب تر از همه به همراه عقب دار حرکت می کردم. هوا سرد و در ارتفاعات کولاک بود بطوریکه ما مسیر مقابل خود را به زحمت می دیدیم. عده ای از دانشجویان خسته و وامانده شده بودند. در جایی که سرپرست برنامه استراحت داده بود زمزمه بازگشت از همان محل در گرفت. عده ای از جمله جلودار اصرار داشتند حتماً ادامه بدهیم تا به قله برسیم و عده ای نیز که در آن مه و کولاک قله را نمی دیدند از رسیدن به قله مایوس شده و پیشنهاد می دادند برگردیم. سرپرست برنامه متقاعد شده بود برگردیم که ناگهان مه و کولاک لحظه ای متوقف شد و همه قله را دیدند که در همان نزدیکی بود. هیچکس منتظر دستور سرپرست نشد و همگی تا قله دویده و به آن رسیدیم. فتح قله همیشه شعف آور است اما آن دفعه خیلی به یادماندنی شد. افراد وامانده وقتی قله را نزدیک دیدند قدرت مضاعف پیدا کردند. همان قدرت و روحیه ای که با خواندن عبارت قرآنی “الیس الصبح بقریب” در انسان ایجاد میشود.
از آن زمان به بعد که بتدریج بیشتر با هم آشنا شدیم شاهد بودم که چگونه خود را وقف اسلام و انقلاب و نظام برخاسته از آن نمود. وی نه تنها هرگز اسلام و انقلاب را خرج خود نکرد بلکه همواره تلاش نموده است با علم، اخلاق، مدیریت کار آمد و قانونگرایی نشان دهد که اسلامی بودن و انقلابی بودن یعنی خدمت بیشتر به کشور و مردم و نه کسب امتیاز و موقعیت و نه عیب جویی از دیگران برای بالا کشیدن خود.
در هنگام دفاع مقدس او همواره در زمرۀ اولین هایی بود که داوطلب اعزام بودند. او پای ثابت تیم های اعزام اضطراری پزشکان بود و در اکثر عملیاتهای نظامی در اورژانسهای خط مقدم و یا بیمارستانهای صحرایی جبهه حضور داشت.
در عرصۀ علم، آموزش و تحقیق همواره پیشتاز بوده است. پس از عضویت در هیأت علمی دانشگاه، با همت و تلاش و با همکاری سایر اساتید، بخش جراحی بیمارستان سینا را در زمرۀ برترین بخش های جراحی کشور درآورد بطوری که فارغ التحصیلان آن همیشه رتبه های بالای آزمون بورد تخصصی را کسب نموده و می نمایند. بخش فوق تخصصی جراحی عروق را در دانشگاه پایه گذاری کرد و شاگردان او اکنون در زمره بهترین های این رشته در سراسر کشور هستند. در همین بخش، پایه گذار روش نوین جراحی اندو واسکولار شد و اکنون در زمره حاذق ترین افراد این رشته است. بطوری که مسئولین فعلی کشور نیز فارغ از اختلافات سیاسی به او مراجعه می کنند. عکسی که در بالا گذاشته ام نشان می دهد که او اخیراً جایزه کشوری برترین استاد علوم پزشکی در امر آموزش را کسب کرده است.
درد امروز من این است که صلاحیت چنین انسان متدین، شریف، خدوم و وارسته ای برای عضویت در هیئت مدیره نظام پزشکی شهرستان تهران رد شده است. جایی که ارزش آن به مراتب کمتر از استادتمامی دانشگاه، ریاست بخش فوق تخصصی جراحی عروق و عضویت در هیئت ممیزه دانشگاه است که او اکنون عهده دار آنهاست. بدتر از آن این که این کار توسط کسانی انجام شده است که معلوم نیست کی هستند و در این ۳۴ سال پس از انقلاب چه کارنامه ای از خود برجای گذاشته اند.
دکتر ظفرقندی مدت ۸ سال رئیس بزرگترین دانشگاه علوم پزشکی کشور و یک دوره عضو شورای عالی و رییس کل سازمان نظام پزشکی ایران بوده است در کارنامه عمل او حتی یک لکه سیاه وجود ندارد. هرگز این سمت ها را طعمه خود قرار نداده است. به اندازه یک سرسوزن در بیت المال دست نبرده و از هیچ رانتی در هیچ موقعیتی استفاده نکرده است.
در خانواده ای متدین و شریف پرورش یافته و جز نان حلال نخورده است. هرگز آزاری به خلق نرسانده و سراسر زندگی اش شفاف و روشن است. من که ۳۴ است از نزدیک او را می شناسم گناه از او سراغ ندارم و تخلف از حق، قانون و ارزشهای اخلاقی از او ندیده ام.
اخلاق حرفه ای او و تعهد او نسبت به بیمار زبانزد و الگوی همکاران و شاگردانش است. مکتب بیمارستان سینا در رشته جراحی که آمیزه ای از دانش، مهارت و تعهد نسبت به بیمار است. اگرچه از آن پیشکسوتان بازنشسته این بیمارستان است. اما در دوره حاضر با نام دکتر ظفرقندی قرین است.
او را به جرم ایستادگی بر مواضع اصولی خود رد صلاحیت کرده اند. به خاطر پایبندی به اسلام، وفاداری به آرمانهای انقلاب و امام ، پاسداری از خون شهیدان، پافشاری بر حق و قانون و دفاع از رأی مردم. به خاطر آن که حاضر نشد چشم بر سرکوب و جنایت ببندد و ساکت بنشیند تا کسی در کسوت پزشکی، خون بریزد و مردم خود را بکشد. به بشار اسد نامه نوشت: تو که قسم پزشکی خورده ای تا جان انسانها را نجات بدهی چرا مردم خودت را می کشی؟ کسی که یک دوره رئیس کل نظام پزشکی کشور بوده است اگر چنین نامه ای ننویسد به حرفه خود خیانت کرده است.
می گویند این نامه تو برخلاف سیاست های کلی نظام بوده است و می گویند که سیاست کلی نظام حمایت از بشار اسد است و شما که به بشار اسد انتقاد کرده اید سیاست کلی نظام را نقض کرده اید و نقض سیاست کلی نظام یعنی عدم التزام به قانون اساسی و لذا بر اساس بند دال ماده …قانون نظام پزشکی صلاحیت شما برای نامزدی در هیئت مدیره نظام پزشکی تهران احراز نگردیده است. البته اینها بهانه است. می خواهند با خرج کردن از رهبری رقیب را از صحنه بدر کنند والا کی و کجا ابلاغ شده است که این نظر رهبری سیاست کلی و خط قرمز نظام است و مگر انتقاد از بشار اسد در مورد کشتار مردم خود نقض این سیاست است.
خودشان هم نمی فهمند چه می گویند و چه می کنند. این امر بر نوچگانی که بصیرت به صورت افزوده در ترکیب نان به آنها میرسد حرجی نیست و بر کسانی همچون دکتر ظفرقندی که بصیرتشان را از قرآن و نهج البلاغه بدست میاورند ملالی. حکومت بر کل دنیا در نظر این وارستگان اگر برای خدا نباشد از عطسه بزی کمتر است چه برسد عضویت در هیئت مدیره نظام پزشکی یک شهرستان که جز زحمت و مسئولیت برای خدا ترسانی چون او ثمری ندارد.
برمی گردم به همان حرف اولم. نا اهلان و نامحرمان انقلاب مردم ما را ربوده اند و الا مراد هاشم زهی کیست که به دکتر ظفرقندی بنویسد صلاحیت شما احراز نشد و یا آن مامور ناشناس و غیر قانونی وزارت اطلاعات که در جلسه هیأت نظارت بنشیند و حرف بزند و حرف او فصل الخطاب برای پنج عضو قانونی ولی بی اختیار هیأت باشد و آنها جرأت نکنند حتی بپرسند: چرا؟ حتی آنکه یک عمر است دکتر ظفرقندی را می شناسد. فضل علم، تقوا، ارزشمداری و عمل صالح او را بر خود می داند ولی شهامت ندارد آن را شهادت دهد.
آیا وقت آن نیست که شاگردان دکتر ظفرقندی در مدرسه و دانشگاه و یا همکاران و هرکس که اورا می شناسد بر هر آنچه از او می داند شهادت بدهد تا عرصه بر نا اهلان و نامحرمانی که بناحق اختیار دست آنها افتاده است تنگ و نفس ناحقشان بریده گردد.
الیس الصبح بقریب
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر