بیش از شش دهه از اشغال فلسطین گذشته و خاطرات تلخ یک ملت آواره و ستمدیده همچنان زنده است؛ تجاوزات، حملات، بازداشت‌ها و سرکوب‌های روزانه و محاصره شدید ملتی که تلخی یک واقعه و یک روز هنوز از کامشان بیرون نرفته است: روز نکبت یا همان سالگرد تاسیس اسرائیل. پیشنهاد ابوالفضل قدیانی برای نامگذاری روز 9 دی به عنوان "روز نکبت استبداد دینی" یادآور آن است که ظلم ستیزی و مبارزه با ستمگران، مرز نمی شناسد و به این معنا، روز نکبت نمادی از مبارزه همیشگی با زورگویان و فریبکاران است، مبارزه ای همیشگی و در همه جا، و رفتارهای اسرائیلی محکوم است، همیشه و همه جا و از سوی هر کسی....
گروه بین الملل: بیش از شش دهه از اشغال فلسطین گذشته و خاطرات تلخ یک ملت آواره و ستمدیده همچنان زنده است؛ تجاوزات، حملات، بازداشت‌ها و سرکوب‌های روزانه و محاصره شدید ملتی که تلخی یک واقعه و یک روز هنوز از کامشان بیرون نرفته است: روز نکبت!
“نکبة” کلمه عربی و به معنای مصیبت است. فلسطینی‌ها به طور عادی کلمه “نکبت” را برای توصیف حوادث فاجعه‌باری که در پی اشغال سرزمین‌های اشغالی به همراه داشته، به کار می‌برند. اما به طور خاص، سالگرد تاسیس اسرائیل روز نکبت می نامند.
در پانزدهم ماه می سال ۱۹۴۸ حادثه‌ای در تاریخ فلسطین روی داد که روز نکبة نام گرفت. از نظر فلسطینی‌ها این روز یادآور روزهای تلخ یعنی اشغال سرزمین‌شان و مصادره اراضی و اولین موج آوارگی و اخراج بیش از ۸۰۰هزار فلسطینی از خانه و کاشانه‌شان است. ارمغان موجودیت اسرائیل و اشغال سرزمین‌های فلسطینی، رساندن شمار آوارگان و پناهندگان به ۴ میلیون نفر بوده که همچنان بیشتر آنها در اردوگاههایی در کرانه باختری، نوار غزه و دیگر کشورهای همسایه زندگی می‌کنند.
شصت و چهار سال از صدور قطعنامه ننگین تقسیم فلسطین گذشته و صفحه‌ای دیگر از قطعنامه‌های تبعیض‌آمیز سازمان ملل دوباره ورق خورده است. اشغال فلسطین نتیجه پروسه‌ای بود که در سال ۱۸۹۷ میلادی در شهر “بال” سوئیس شروع شد و طی مراحلی با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه بالفور در سال ۱۹۱۷ میلادی مقدمات حضور صهیونیست‌ها در فلسطین و واگذاری این سرزمین به آنها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد در تاریخ ۲۹ نوامبر سال ۱۹۴۷ میلادی نزدیک به یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال ۱۹۴۸، قطعنامه شمار ۱۸۱ خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودی‌ها و عرب‌ها تقسیم کرد. ۳۳ کشور از جمله آمریکا و انگلیس و کشورهای اروپایی هم به این قطعنامه رای مثبت دادند، در مقابل ۱۳ کشور به آن رای مخالف و ۱۰ کشور هم رای ممتنع دادند.
روستای لفتا یکی از معدود روستاهای فلسطینی خالی از سکنه است که در ظرف شش دهه گذشته با جاده ها، پارک ها، مزارع کشاورزی، یا شهرهای اسرائیل پوشانده نشده است. این روستای متروکه، که در غرب بیت المقدس واقع است، برای فلسطینیان به سمبل “روز نکبت” تبدیل شده است، میراثی تاریخی از آنچه “فاجعه” سال ۱۹۴۸میلادی می خوانند.
کمتر از دو کیلومتر آن طرف تر در جنوب لفتا، بر فراز تپه ای که امروزه محله مسکونی “گیوات شائول” بیت المقدس نام دارد، روستای دیر یاسین واقع بوده است. حداقل ۲۵۰ نفر از ساکنان غیرنظامی این روستا در آوریل ۱۹۴۸ به دست شبه نظامیان یهودی کشته شدند. خانه های سنگی به جای مانده از این فلسطینیان سال هاست که بخشی از بیمارستان روانی گیوات شائول شده است.
تایید جهانی اشغال فلسطین و واگذاری بخشی از این منطقه مهم و حیاتی به مهاجران یهودی، زمینه آواره شدن میلون‌ها فلسطینی بی‌گناه را فراهم کرد و عملا پا به عرصه پروسه واگذاری فلسطین به یهودیان گذاشت. جالب این که در آن زمان حتی خود صهیونیست‌ها با این قطعنامه مخالفت کردند، علت مخالفت آنها با این قطعنامه به زیاده خواهی صهیونیست‌ها باز می‌گشت. آنها معتقد بودند که پس از تصویب این قطعنامه تنها صاحب نزدیک به نیمی از مساحت فلسطین می‌شوند در حالی که به دنبال کل فلسطین بودند تا از آن پلی برای تحقق رویای دیرینه صهیونیسم یعنی تشکیل ” اسرائیل بزرگ” از نیل تا فرات بسازند.
اما نامی که فلسطینی ها بر آن روز گذاشتند، از شش دهه پیش به عنوان “روز نکبت” در اذهان آزادی خواهان و افکار عمومی جهان باقی مانده است، به طوری که حتی چهار سال قبل بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل متحد، نیز در گفت و گو با محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطینی، از لغت “نکبت” برای توصیف سرآغاز مشکلات فلسطینی ها استفاده کرد و خشم اسرائیلی ها را برانگیخت.
پیشنهاد ابوالفضل قدیانی برای نامگذاری روز ۹ دی به عنوان “روز نکبت استبداد دینی” حاکی از آن است که برخلاف سوء برداشت و کج فهمی اقتدارگرایان از آنکه برخی سبزها در یک مقطع خاص شعار “نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران” را سر دادند، ظلم ستیزی و مبارزه با ستمگران، مرز نمی شناسد و اگر فلسطینی ها در مبارزات خود با اشغالگران از ایران کمک می گیرند، ما هم باید در ظلم ستیزی و استقامت بر آن، از ایشان بیاموزیم. به این معنا، روز نکبت نمادی از مبارزه همیشگی با زورگویان و فریبکاران است، مبارزه ای همیشگی و در همه جا، و رفتارهای اسرائیلی محکوم است، همیشه و همه جا و از سوی هر کسی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر